“Εδώ θα ήθελα να μοιραστώ μερικές από τις εμπειρίες και τις αντιλήψεις μου, για να φανεί καλύτερα ποιός είμαι καθως και ο τρόπος που δουλεύω. Η προσωπική έκθεση άλλωστε είναι θεμέλιο όλων των υγιών σχέσεων, όπως και της θεραπευτικής, στην οποία θέλω να στηρίζεται η εργασία μου. 

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Σύρο το 1992. Το αναφέρω γιατί με καθόρισε στον βαθμό που έχοντας ζήσει σε διαφορετικά μέρη της Ελλάδας και έχοντας ταξιδέψει αρκετά ανά τον κόσμο, επιλέγω να ζήσω εδώ, στις Κυκλάδες. Το κάνω γιατί είναι το μόνο μέρος που αισθάνομαι οικεία και όπου μπορώ να νιώσω ευτυχισμένος με τα απλά πράγματα που προσφέρει η ζωή. Την επαφή με την φύση, την αμεσότητα των ανθρώπινων σχέσεων και την ευκαιρία να προσφέρω στο κοινωνικό σύνολο.

Η Πάρος και το Κέντρο Υγείας

Ήδη από την πρώτη φορά που ήρθα στην Πάρο, το καλοκαίρι του 2017 ως αγροτικός ιατρός, ένιωσα πως ο τόπος και οι άνθρωποι με αγκάλιασαν. Η δε εμπειρία μου στο Κέντρο Υγείας υπήρξε καθοριστική για την μετέπειτα ζωή μου. Αφενός γιατί γνώρισα ανθρώπους που με το ήθος και την αφοσίωσή τους με ενέπνευσαν. Αφετέρου διότι ήταν η πρώτη μου πραγματική επαφή με την ιατρική. Που παρότι ήταν πολύ πιο σκληρή από ότι περίμενα, με κέρδισε, γιατί μου έδινε την αίσθηση του ανήκειν και της ουσιαστικής προσφοράς. Αυτά κάλυπταν μια βαθιά ανάγκη μέσα μου, απαραίτητη για να νοηματοδοτήσω εν πολλοίς την ζωή μου. Ή για να το πω πιο απλά και ταπεινά, η εργασία μου εκεί με έκανε να αισθάνομαι καλύτερα με τον εαυτό μου. Επιπλέον μου χάρισε και ένα ισχυρό κίνητρο να αναπτύξω περισσότερο τις ιατρικές μου γνώσεις και δεξιότητες. Συνδέθηκα λοιπόν με την Πάρο και τους ανθρώπους του Κέντρου Υγείας και από το 2018 που έφυγα, περίμενα την μέρα που θα επέστρεφα στο νησί. Το έκανα το 2021 για ένα χρόνο για την ολοκλήρωση της ειδικότητας μου. Έχοντας πλέον παραπάνω ευθύνες και αρμοδιότητες, η εμπειρία μου υπήρξε ακόμη πιο πλούσια. Να ομολογήσω ωστόσο πως ταυτόχρονα ήταν και τόσο απαιτητική που σχεδόν με λύγισε ψυχικά εκείνο το καλοκαίρι. Ήταν τόσο δύσκολα που αναρωτιόμουν αν όντως αξίζει να υπομένει κάποιος όλη αυτήν την εξοντωτική εργασία. Σέβομαι ιδιαίτερα το έργο του προσωπικού του Κέντρου Υγείας και με θλίβει που δεν χαίρει της γενικότερης εκτίμησης που του αξίζει, παρά την συνεχή βελτίωση των υπηρεσιών του τα τελευταία χρόνια, την στιγμή μάλιστα που οι υπόλοιπες υγειονομικές δομές της χώρας υπολειτουργούν. Αισθάνομαι υποχρέωση να τα αναφέρω αυτά όχι μόνο γιατί αισθάνομαι παιδί του Κέντρου Υγείας Πάρου αλλά και διότι λησμονείται συχνά ο δύσκολος ρόλος του δημοσίου συστήματος. Όπως και το ότι οι περισσότεροι ιδιώτες εκεί εκπαιδευτήκαμε. Κλείνοντας την παρένθεση, όσον αφορά εμένα τώρα και την πορεία μου, το αν κάποτε θα επιστρέψω στο Κέντρο Υγείας είναι ένα ερώτημα που μένει ακόμα να απαντηθεί.

Η αντίληψη μου για την Ιατρική

Όσον αφορά στο πώς προσεγγίζω την ιατρική τέχνη, ανήκω σε εκείνη τη γενιά ιατρών, η οποία καλείται να αλλάξει την κουλτούρα του ιατρού-αυθεντία που επικεντρώνεται αποκλειστικά στο σωματικό σύμπτωμα και όχι στον άνθρωπο ως ψυχοσωματική ολότητα.

Για μένα, ο ρόλος του ιατρού είναι να είναι βοηθήσει τον άνθρωπο να ανακτήσει, στο πλαίσιο του δυνατού, την ψυχική και σωματική του ευεξία και να την διατηρήσει. Να ενδυναμώσει τον ασθενή να ξαναβρεί την αξιοπρέπεια και την αυτονομία του αντι να εξαρτάται από εκείνον. Να εμπλακεί στα δύσκολα ηθικά διλήμματα που ανακύπτουν σε προχωρημένη ασθένεια ή/και ηλικία και να καθοδηγήσει τον ασθενή και το περιβάλλον στην λήψη αποφάσεων.

Εστιάζω ιδιαίτερα στην θεραπευτική σχέση ιατρού-ασθενούς. Ο ιατρός οφείλει να είναι προσιτός, με ανεπτυγμένη ενσυναίσθηση και να επιτρέπει στον ασθενή να εκφραστεί χωρίς ντροπή και χωρίς να αισθάνεται ότι κρίνεται. Να τον προτρέπει να εκφράσει επιφυλάξεις, φόβους ακόμα και να αμφισβητήσει ανοιχτά όσα του προτείνονται. Αντίστοιχα ο ιατρός δεν προσπαθεί να κρύψει την αβεβαιότητα του όταν δεν διαθέτει απαντήσεις. Με αυτά τα στοιχεία επιδιώκεται μια σχέση επαγγελματική μεν, ανθρώπινη δε, που οριοθετείται απο τον σκοπό της. Αυτή είναι για μένα η θεραπευτική σχέση και είναι πυρήνας της θεραπευτικής διαδικασίας

Σε πιο πρακτικά θέματα, όσον αφορά την θέση μου για την βέλτιστη χρήση των φαρμάκων και των διαγνωστικών δυνατοτήτων, αυτό είναι κάτι που πάντα εξατομικεύεται. Η γενικότερη στόχευση ωστόσο είναι η χρήση των θεραπειών μόνο εκεί που υπάρχει σαφές όφελος έναντι των πιθανών ανεπιθύμητων ενεργειών και η εστίαση σε μη φαρμακευτικές προσεγγίσεις, που όμως απαιτούν πιο ενεργό ρόλο του ασθενή. Ιδιαίτερο κεφάλαιο αποτελουν τα αντιβιοτικά όπου η αλόγιστη χρήση τους απειλεί την δημόσια υγεία, ειδικά στην χώρα μας. Σε παρομοιο πνεύμα, για εμένα, οι περιττές διαγνωστικές εξετάσεις, εκτός της οικονομικής επιβάρυνσης του ατόμου και των δημοσίων ταμείων, αποπροσανατολίζουν από την σωστή στάση. Ας μην ξεχνάμε πως η υπόθεση της υγείας στην σύγχρονη κοινωνία απαιτεί διαρκή φροντίδα και ενέργεια και δεν είναι άλλο ένα προϊόν προς εύκολη κατανάλωση. Η μανία πολλών ανθρώπων για επαναλαμβανόμενες εξετάσεις, χωρίς αλλαγή του τρόπου ζωής, οφελεί μόνο τους ιατρούς και τα διαγνωστικά κέντρα. Ή, για να το θέσω με άλλα λόγια, είναι λάθος να περιμένουμε πότε θα ανέβουν οι τιμές της χοληστερίνης για να ξεκινήσουμε την προσπάθεια για σωστότερη διατροφή και περισσότερη άσκηση. 

Ας είναι τα παραπάνω αφορμή για μια ουσιαστική γνωριμία από κοντά. Πιστεύω ότι το έργο μου θα γίνεται πιο αρμονικά και αποτελεσματικά όταν οι άνθρωποι που με διαλέγουν έχουν μια εικόνα για το ποιος είμαι και για τις αφετηρίες μου. Θα ήθελα να είμαι αρωγός και σημείο αναφοράς για τον άνθρωπο που θέλει να πάρει το έλεγχο της υγείας στα χέρια του. Ξεκινάω λοιπόν ένα νέο κεφάλαιο στην ζωή μου, σε ένα μέρος που αγάπησα πολυ, με στόχο να ασκήσω ιατρική με σύγχρονους όρους και με βάση το αξιακό μου σύστημα. 

Είμαι ιδιαίτερα χαρούμενος που η τύχη έφερε στον δρόμο μου τον Αριστοτέλη Αναστασιάδη, έναν εξαιρετικό άνθρωπο και συνάδελφο που με εμπιστεύτηκε για να στεγάσω το ιατρείο μου στον χώρο του.”